BİR KADIN , ÖLÜ BİR ADAM VE BİR AĞAÇ

   Elimde bavulum , sırt çantam belki iki satır okurum diye zar zor tutabildiğim ince bir hikaye kitabı . Uzaktan bakan tahmin edebilir mi gideceğim yeri . Herkes gelecek kişiyi bekliyor kimse kimseye dikkat bile etmiyor ki . Ne kadar çok insan bekliyor karşılamak için . Çıkış kapısından tek başıma çıkıyorum  , beni karşılayacak tek kişiye doğru yola çıkıyorum , sana doğru yola çıkıyorum . Buna bir kavuşma diyebilir miyiz ? Bana düşen kavuşma bu olmamalıydı , pardon bize düşen kavuşma . Seni neden yok saydım ki .. Bir insan ölünce neden o hiç var olmamış gibi konuşuyoruz . Yok olmuş gibi . Bunu bir kavuşma sayalım o zaman , aksi seni yok saymak olur .

      Seni ziyaret etmek için bunca yol gelmeye kızıyorum biliyor musun ? Tüm yolcular gibi valiz hazırlamaya , bilet almaya , saat kurmaya , evden çıkarken son kez etrafa bakmaya kızıyorum . Bunlar canlılar için değil mi ? Her şey bu kadar canlı iken senin ölü olmana kızıyorum .Bu kadar canlı olmaya kızıyorum . Daha dün kışlık domates kaynatmaya dayanamıyorum . Bu da bir hayata tutunmak değil mi ?  Kış için erzaklar hazırlamak insanın canını bu kadar yakar mı ? Yakarmış daha yeni öğrendim . Ölümle tanışınca olur olmaz o kadar şey can yakıyor ki . Geçenlerde kahvenin yanında verdikleri küçük lokumlar canımı yaktı. Sen yiyemeyeceksen bunların hala ikram edilmesi haksızlık değil mi ? Evet öyle biliyorum . Şimdi sen eğer beni görüyorsan neden yalnız olduğumu , arabaya yalnız bindiğimi merak etmişsindir . Arayamadım kimseyi . Annenin beni her gördüğünde sana daha çok yanmasına dayanamadım . Kıyamadım ona . Bir evladın yasını tekrar kanatmak istemedim . Belki bir daha ki sefere biraz daha iyileştiğimizde , şoktan kurtulduğumuzda giderim ne dersin ? 

      Mezarlıkların yerlerini kim belirliyor , neye göre seçiyorlar acaba . Ben olsam en güzel, en havadar yerleri size ayırırdım . Tenha , eski , karanlık yerlere izin vermezdim . Belki de mezarlıkları tenhalara yapmıyoruz , tenhalaştırıyoruz . Korkuyoruz . Anlam veremiyorum buna , korkulacak ne var .Bak tabela göründü . Heyecanlanıyorum hemen . Sanki normal bir zamanda buluşuyormuşuz gibi kalbim çarpıyor . Bu sessizliğe biraz çarpıntı iyi gelir . Geçen geldiğimden beri değişen bir şey yok . Buralar sadece bayramda mı kalabalık . Arabadan inip sana gelmem 20 adım . Yüreğime oturan şu taş olmasa koşarak geleceğim yanına . Ama o taş yok mu kalakalıyorum . Çok toyum daha . Ölümle tanışalı çok olmadı . Öğrenemedim onunla yaşamayı , kabul etmeyi . Ama öğrenirim değil mi ? Dolaptaki kışlık domateslerimle , reçellerimle , kredi kartı taksitlerimle yaşama tutundum  . Kapıdan bile girdim , kalabalıklaşmış yeni misafirler gelmiş . Ölüm ölmüyor derler ya ölmemiş, ben yaşarken bir sürü arkadaş gelmiş yanına . Bana sadece sen ölmüşsün gibi geliyor bazen , öyle değilmiş yeni mezar taşları var . Güneşte parlıyorlar. Ben seni arıyorum , sadece seni . Oradasın işte yanına diktiğim küçük servi ağacının yanındasın . Bu ağaç neden bu kadar yavaş büyüyor . Sana gölge olması için ne kadar zaman geçmesi lazım . Üstündeki bu sarı otlar ne . Kimse gelmedi mi benden başka . O otlar var ya onlara ağlıyorum en çok . Üstünde biten o otlar , her seferinde diktiğim çiçekleri yenip nasıl yayılıyorlar böyle . Bari siz yapmayın ne olur ! Dünyaya sığdıramadığımı  şu 2 metreye sığdırmışken siz yapmayın . Üstünde çiçekler bulayım , büyüyen bir servi bulayım . Komşumuz Mehmet Amca 94 yaşında hala yaşıyor , gülüyor , sohbet ediyor . Allah uzun ömür versin de senin ne işin var bu yaşta burada . İnsanlar sevdiklerinin ellerini tutup bana teselli veriyor , metin olmamı bekliyorlar . Burada yattığını kabul etmemi bekliyorlar . Yılda 2 kez ziyaret ederek metanetli olmamı istiyorlar . Saçında tek beyaz yokken öldüğünü söylediler bana . Senin için de yaşamamı söyleyenler oluyor . Nasıl yapılır ki bu  . Ölüler konuşamaz cevap veremez biliyorum ama anlamıyorum işte. Tüm hasretler senken hangi gurbette olduğumu unutuyorum . Ölümü yakıştıramıyorum bize. Teselli edemiyorum kendimi . Ölümü anlayamadım ben , İki kişilik yaşamak zor geldi . Bunca mezarlık varken nasıl da unutmuşuz ölümü . Elimi bu kadar sıkı tutarken nasıl da ihtimal vermemişim . Geçip gitmişiz seninle mezarlıkların yanından . Sormak istediğimiz nice soruyu sormamışız birbirimize . Odanı boşaltırken fark ettim , ne kadar çok şey varmış bilmediğim . Şiir yazdığını neden söylemedin hiç . Kitaplarının arasına koyduğun o satırları neden okumadın  bana . Gitarı ne zaman çalmaya çalıştın ve başaramadın . O kareli gömleği neden hiç giymedin . Giyemedin belki de. 

    Beni teselli eden tek şey ne biliyor musun ? Gitmek senin elinde değildi. Bu daha dayanılır kılıyor her şeyi .Yeniden görüşebilme umudu beni ayakta tutuyor. Yola devam etmem gerektiğini hatırlatıyor . Yanımda olsaydın dünya başka bir yer olurdu . Yanımda yoksun dünya bambaşka bir yer . Kötü insanlar arasında bir başıma kaldığımda sensizliğe canım çok yanıyor . Beni koru istiyorum mezarında yersiz otlar buluyorum . Lokman hekim nerede kaybetti bu ölümsüzlük iksirini onu senin için bulmak istiyorum . Keşke bulabilsem o iksiri ama hayır ben mezarının başında ağlıyorum . Ağaçsız mezarlıklara ağlıyorum . Koca mezarlıkta bir senle ben .  Ben de gidersem burada bir başına kalacaksın gibi geliyor . Şu kapıdan çıkınca yüreğime bir ağrı yerleşecek , sensizlik ağrısı koydum adını . Özür dileme sakın. Yanındaki servi ağacına iki çift sözüm var .

     Büyümen gerek biliyorsun değil mi  ? 

     Gölge olman gerek .. Sen büyürsen çiçeklerime de gölge olursun . Şu inatçı sarı otlar gider o zaman . Ona da yanmasın içim izin ver . Sen bilmezsin yanında yatan bu adamı . Tanımazsın sen . Ona arkadaşlık et tamam mı ? Ona iyi bak . Bana gölge olana sen de şimdi gölge ol . Benim geri dönmem gerek . Ölümle barışmam gerek . Yaşamam gerek . Ona iyi bak ben bir mevsim sonra yine geleceğim biraz büyü ne olur emanetime iyi bak ...

BİR AĞAÇ ; 

      Küçük bir ağacım ben . Gözyaşları bile su olur bana daha çok küçüğüm . Şu Havva kızı ne diller döküyor bana . Büyüsem ağlaması biraz geçecek mi acaba . Teselli bulacaksa kocaman bir ağaca dönüşmek isterdim . Ona tüm ayrılıkların bir gün son bulacağını söylemek isterdim . Sevdiği adamın ruhunun ,dallarımda onun sevgisiyle dinlendiğini söylerdim . Bir şey diyemedim . Kapıdan çıkarken son kez bana bakışından anladım ki büyümeden rahat etmeyecekti .  

ÖLÜ BİR ADAM ; 

        Gidiyorsun . Hoşçakal diyemiyorum sana. Hoş geldin diyemediğim gibi. Halbuki kavuşmaların hakkını verirdik biz. Dünyada az yaşadım , doyamadım belki de . Sana da doyamadım ama sevdiğim . Toprak oldum hiç anlamadan . Burada seni bekliyorum , bir daha ki mevsim yine geleceksin . Burada ölümle iç içeyken biliyorum ki ölümsüz olan sevgidir. Sen yokken Servi ağacımıza iyi bakacağım . Büyütemediğimiz çocuklarımızın hatrına büyüteceğim onu . Sen bir kez gülesin diye yüreğindeki taş küçülsün diye ona iyi bakacağım ...